5 yıl oldu!
Gecenin bir yarısında geldi kara haber...
Hayatımda ilk defa tanıdığım, çok sevdiğim ve karşılıksız olarak tarafından sevildiğim birini kaybettim. Anneannemi.

Evden çıkışımızı, yola düşüşümüzü ve o otoyolun o kadar uzun geleceğini hiç tahmin etmezdim. Hemen varmak istiyordum çünkü, belki bir şans vardır, belki bir yanlışlık olmuştur! Fakat...
Onu hastahanede gördüğümde öyle huzurluydu ki, bize gülümsüyordu sanki. Öylece yatıyordu ama gözleri kapalı. Hiç bir şey yapamadım. Yapamazdım da. Çaresizlik!
En son telefonda ki sesi geldi hemen kulağıma, sonra da sımsıkı sarılışı, alnımdan, gözlerimden öpüşü. Hiç sakınmazdı o bizden sevgisini, ne hissediyorsa söyler ve  yapar tüm sevgisini hemen gösterirdi... Belki biz hiç o kadar iyi ve temizce belli edemedik sevgimizi. O hep ' Benim anam, babam yoktu. Siz benim her şeyimsiniz' derdi.

Ah onu ne kadar özlediğimi bir bilseniz!