Memnuniyetsizlik

Evet bu aralar memnuyetsizim!

Özellikle de kendimden ki hepsinden önce ülkemden. Anlamsız şekilde son zamanlarda bu hissiyatımda çok arttı! Tabi ki bütün hepsinin sebebi üzerimde biriken gerilim, stres ve korku.

Artık korkunun gücünü hissediyorum iliklerime kadar, çünkü yıllardır oku oku devam ettiğim okuma eylemi artık son bulmakta ve ölesiye son bulmasını istiyorum artık çünkü kendimi her şeye geç kalmış hissediyorum. Aslında hiç bir şeye geç kalınamayacağını bildiğim halde ama kim biliyor ki  yarın ne olacağımızı, işte o yüzden her geçen saniyeyi doyasıya geçirmeliyim bence hiç haz etmediğim şeylerle uğraşarak değil. Ve bana gereksiz bir şekilde öğretilen dersler başta geliyor.


Tabi ki üzerimde gerilimin zirvesi var çünkü artık banktrupt şeklince bütçem var. Yani bankalar bile günahlarını vermez ve bu beni her an geriyor. Nedeni de para o kadar kolay kazanılan bir şey değil eğer onun için çabalıyorsanız. Ama tanıdık, torpil, dayı, amca bişi varsa her iş ayağınıza gelir her şey yolunda gider. Ellerinizle işe girmek istiyorsanız ise milyon tane köstek çıkar ortaya ki ben daha mezun olmadan okul harçlığı çıkarmak, ara sıra eğlenmek için para kazanmak istiyorum. Lakin iş yok var ama yok nasıl oluyor anlamıyorum en uygun koşulları adamlara sunsam da geri dönen olmuyor. Ne arıyorsun yani?

Eh böyle sadece kendi işim olmayacak ve destek olarak çalışabileceğim bir iş bile bulamıyorsam...
Akıllara gelen haziranda mezun olunca ben ne bok yiyeceğim!!! O zamanda fellik fellik iş arayacağım anlaşılan ki tek sebebi bir tanıdığımın bir yerlerde olmaması olacak gibi duruyor çünkü diğerlerinden tek farkım o olacak.

Durumda böyle olunca! Ülkeden cacık olmaz diyorum. Çünkü bir yanda cebindeki parayı futursuzca harcayan insanlar diğer yanda karın tokluğuna çalışmayı bekleyen insanlar ve beceriksiz memurlarla tam donanımlı işsiz gençler. Seçim var da ondan da bişi olmaz. Çünkü bürokrasi sadece para ve tanıdık üzerine dönüyor ülkemde...

Neyse sıkkınım işte bu aralar, bakalım bir çaresi bulunur elbet...